Liefdesbrieven

Ik was volgens mij bijna 16 jaar oud toen J. mijn hart stal. Dat gebeurde op een weekendtoernooi van het volleyballen, ’s nachts bij het kampvuur. Daar, hoe kan het ook anders, sloeg de vonk over: tot over mijn oren was ik. J. was onze coach dat weekend, en was alles wat een prins op een wit paard volgens mij moest zijn. Een prins is namelijk lang en heeft donkere haren.

Ook J. had het te pakken gekregen en we kregen verkering. Even daarna vertrok hij voor langere tijd naar Frankrijk om op een camping te werken. Niet leuk natuurlijk als je helemaal in love bent. Maar hij … ging schrijven. Echte liefdesbrieven. Ik kreeg brieven en kaarten, in een prachtig handschrift geschreven, want dat heeft een prins ook natuurlijk.

Afgelopen week dacht ik na over dit blog en mijn nieuwe thema: de liefde. En ineens herinnerde ik me die brieven. Echte liefdesbrieven, geschreven op papier, verzonden in een enveloppe. En toen dacht ik aan generatie nu. Zouden zij dit nog gaan doen? Onze kinderen, die allemaal appen en online zijn? Zouden zij echte originele liefdesbrieven gaan krijgen of schrijven? Of is dat iets geweest dat nooit meer terugkomt? Want als dat zo is, zou ik zeggen, dan duik zeker die zolder weer eens op en zoek eens naar die brieven die jij ooit kreeg. Bewaar ze en koester ze, want het zou zomaar eens een verdwenen soort kunnen worden.

Liefdesbrieven. Ja. Wat was ik blij toen ik ze kreeg. Ik kon ze blijven lezen, steeds opnieuw. De liefde hield geen stand, de herinnering aan het kampvuur en de brieven wel.
Ik heb ze nog. In een doosje, samen met andere herinneringen en foto’s die echt iets voor mij hebben betekend. Die doos staat niet op zolder, want die heb ik geen. Maar wel in een kast, op een speciale plek. Een speciale plek, daar kun je appjes nooit in opbergen. Misschien is dat wat we de generatie van nu moeten vertellen …

Heb jij ze ook nog? De liefdesbrieven van toen? Heel benieuwd!

Fijne week en wees lief voor elkaar! E>

Liefs, Marianne